Πιπινέλης, Παναγιώτης

(Πειραιάς 1899 – 1970). Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στην Ελβετία, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας των πολιτικών επιστημών (1918). Το 1922 πέτυχε στον διαγωνισμό ως ακόλουθος του υπουργείου Εξωτερικών και υπηρέτησε στο Παρίσι, τα Τίρανα, τη Γενεύη και από εκεί στην Αθήνα, όπου χρημάτισε διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του υπουργού Εξωτερικών Δ. Μαξίμου. Με την ιδιότητα αυτή μετείχε στις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη του Βαλκανικού συμφώνου, που τον έφεραν σε διάφορες αποστολές στην Άγκυρα, το Βελιγράδι, το Παρίσι, τη Ρώμη, το Λονδίνο και το Βουκουρέστι. Διετέλεσε ακόμα διευθυντής των πολιτικών υποθέσεων στο υπουργείο Εξωτερικών και πρεσβευτής στη Βουδαπέστη (1936), τη Σόφια (1940) και τη Μόσχα (1941). Ως υφυπουργός των Εξωτερικών (1947-1950) πήρε μέρος στις εργασίες της συνέλευσης του OHE στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, υποστηρίζοντας την ελληνική υπόθεση ως αντιπρόσωπος της χώρας του. Το 1952 εξελέγη μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο συμβούλιο του NATO στο Λονδίνο και το Παρίσι και το 1958 αποσύρθηκε από το διπλωματικό στάδιο για να καταπιαστεί με την πολιτική. Χρημάτισε υπουργός Εμπορίου (1961-1963) και πρωθυπουργός (1963), και εξελέγη δύο φορές βουλευτής της Αθήνας (1963 και 1964). Έγραψε πολλά ιστορικά και διπλωματικά έργα, κυριότερα από τα οποία είναι τα εξής: Πολιτική ιστορία της ελληνικής Επανάστασης (1928), Η μοναρχία εν Ελλάδι (1932), Ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος 1923-41 (1948), Γεώργιος Β΄, Η ειρήνη στα Βαλκάνια και το βουλγαρικό ζήτημα, Η ελληνική υπόθεση κ.ά., τα δύο τελευταία στα γαλλικά. Ο διπλωμάτης και πολιτικός Παναγιώτης Πιπινέλης (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»).